Snellere marathon met vlak schema?

Tijdens een marathon moet een loper zijn krachten goed verdelen over de gehele afstand. Te snel starten kan zorgen voor voortijdige vermoeidheid, terwijl te traag starten niet tot een toptijd zal leiden. In een zoektocht naar de ideale marathonstrategie analyseerden Spaanse onderzoekers alle wereldrecords die er door mannelijke lopers op de marathonafstand gelopen werden tussen 1967 en 2014.

Omslag

De onderzoekers vonden een omslag in de pacing strategieën, die leidde tot wereldrecords. Waar wereldrecordhouders vóór 1988 snel van start gingen, maar dat in de tweede helft van de race moesten bekopen met snelheidsverlies, zijn ‘moderne’ wereldrecordhouders succesvol met een aflopend schema. Het snelheidsverschil tussen de eerste en de tweede helft van de marathon wordt met de jaren wel steeds kleiner. De meest recente wereldrecords werden gelopen met een vrijwel vlak schema.

Beter constant?

De Spanjaarden denken dat marathonlopers het snelst zijn als ze zo constant mogelijk lopen. De hersenen willen immers homeostase, oftewel evenwicht in het interne milieu van het lichaam, in stand houden. Zo voorkomen de lopers fysiologische effecten die gepaard gaan met een te snel tempo, zoals het opraken van de energievoorraden, opstapeling van melkzuur in de spieren en oververhitting. Ook zou het psychologisch gezien makkelijker zijn om een constant tempo te lopen en niet te moeten versnellen in het tweede deel van de marathon.

Kipchoge

Het nieuwste wereldrecord van Eliud Kipchoge, die in 2018 in Berlijn 2:01.39 op de klok zette, werd nog niet meegenomen in het Spaanse onderzoek. Kipchoge liep zijn winnende marathon ook op een vrijwel vlak schema: de eerste helft liep hij in 61:06 en de tweede helft in 60:33. Een vrijwel constante race met een versnelling in de laatste twee kilometer bleek voor Kipchoge het recept voor succes.